-
1 singular
['sɪŋgjulə(r)] 1. adj( outstanding) wyjątkowy; ( LING) pojedynczy; ( odd) szczególny2. n ( LING)liczba f pojedyncza* * *['siŋɡjulə]1) (( also adjective) (in) the form of a word which expresses only one: `Foot' is the singular of `feet'; a singular noun/verb; The noun `foot' is singular.) pojedynczy2) (the state of being singular: Is this noun in the singular or the plural?) liczba pojedyncza
См. также в других словарях:
rodzaj — m I, D. u; lm M. e, D. ów a. rodzajai 1. «gatunek czegoś, odmiana, typ, jakość» Rodzaj materiału. Rodzaj obuwia. Rodzaj instrumentów muzycznych. Rodzaj gleby. Nie lubiła tego rodzaju uwag. W czasie choroby wymaga specjalnego rodzaju odżywienia … Słownik języka polskiego
